“Suç, herkesin gözü önünde işlendi Cumhuriyet’in kurulduğu yerde, Yere serildi Cumhuriyetçiler Cumhuriyet’in görevlileri Suçluları görmezden geldiler “…Ve sövdüler Cumhuriyete, laikliğe, demokrasiye…” *** 1993’ün 2 Temmuz’u …. Utancı yüzyılın. Anadolumuz’un utancı. İnsanlığa ve insanlığın evrensel değerlerine karşı işlenen bağnaz suçların "kan davası” olmaz.Lakin böylesi iğrenç suçların hangi toplumlarda olursa olsun.Oluşum temellerinin kökünü kazımak insanlığın boynunun borcu. Hacıbektaş’ı destanlaştıran, destansı anlatımlardan şiirsel olanaklar çıkaran sevgili Abdülkadir Paksoy, “Sivas Kıyını”nı “Yaralı Temmuz” diye şiirleştirilmiş. Girişteki şiirde onundu. Ve bu şair “dünya dönüyor” deyip de “engizisyon yargıçları”nın eline düşen Galileo’ya atıfta bulunarak sesleniyor: “Birazda senin yüzünden bunlar Galileo Galileri Biraz da senin yüzünden Neden boyun büktün sanki Son anda Engizisyon yargıçlarına Eğer boyun bükmeseydin sen Nasıl yakardı yeşil sarıklı Katolik papazları Beş yüz yıl sonra Cehennem ateşini Anadolu’da… Kaldır başını Galileo Galilei Dünya dönüyor de De ki dönsünler yönlerini Dünyanın ezilen bütün çiçekleri Dönsünler yönlerini güneşe” “Evet hepsinden kötüsü senin boyun bükmendir Galileo Galilei Hala da büküyorsun Galileo Galilei Bil ki Kanıyor bütün dünyanın çiçekleri”… ***** 14 ay sürdü Sivas davası 24 Aralık 1994 günü 124 sanıktan 86’ına 2 ile 15 yıl arasında hapis, 37 sanığa berat kararı, tutuklu 12 sanığa da tahliye çıktı. Yeniden görüldü dava… 35 aydını diri diri yakan sanıkların 33’üne idam çıktı bu sefer. 1930 ‘da Menemen’de Öğretmen yedek Subay Kubilay’ın başını gövdesinden ayıran Nakşibendi bağ bıçağının işlemeye başladığını anlatıyordu şair: “Unutulan Kayboldu Kırıldı sanılan O kör bağ bıçağı Çıkarıldı karanlığın kınından Dayandı gırtlağımıza Bir değil bu kez Otuz beş can ayrıldı aramızdan” “Beş yüz yıl sonra Pir Sultan Abdal’ın boynunda Hızır’ın ipi Sürüklendi Sivas kapılarında Zamanın iti…” Kimi siyasetçiler sanki siyasi akrabaları bildiler, cinayet işleyip, nara atanları da “tahrik” nakaratı tutturdular ve şair cevap verdi bu “tahrik”e: “Ey Hammurabi Ey solon Ey Jüstinyanus Ey çağdaş yasa koruyucuları dünyanın Tahrik’ten sınıfta kaldınız Ateşi tahrik eden kavı göremediniz Lavı tahrik eden toprağı Çığlığı tahrik eden fısıltıyı Arsızlığı tahrik eden Ar’ı… Ve en önemlisi karanlığı tahrik eden ışığı Göremediniz” …Ve Sivas’a sesleniyor şair: “Elsin bana artık Sivas bana el Rüzgarının soluğunu kestiler Kanayan bir Temmuz dolanıyor kapılarında Yaban domuzları yaraladılar onu Kanından fışkıran siyah laleler kapladı yollarını Temmuz gün yüzüne çıktı diye oldu bütün bunlar Yeraltında Persefon yerine Yerüstünde Afrodit’i seçti diye Çıkar Sivas çıkar Temmuz’u karanlığın içinden Çıkar ki, dost olduğunu bileyim yeniden Elsin Sivas artık bana el Kaldır Pir Sultan’ı düşürüldüğü yerden Kırık sazını kucağına ver Dost olduğun bileyim Çıkar boynundan yağlı ilmeği Çıkar boynundan yakılmış madımak’ları Ona çiçekten bir halka ver” … Ve şair Sivas davasında 33 idam kararının ardından duygularını döküyor beş yıl sonra: “Onlar insanı kırdılar doğru Ama gelin sayın yargıçlar Siz kalemlerinizi kırmayın İdam gömleği yerine Giydirdin birer okul önlüğü Kalemlerinizi verin bu ‘çocuk’lara Bir de defter yanında Otuz beş kez ‘insan’ yazılacak Deyin ödev olarak da” “Elbet bir yararı yok şimdi bütün bunların Yararı yok suyun ve rüzgarın kavrulmuş başaklara İşte oradan oraya atıyor kendilerini çınarlar acıyla Bin yıllık uğultular geliyor köklerden Salkım söğütler saçlarını yoluyor Tüm aklığını vermeye hazır pamuk tarlaları Ötelerden herşeyi bilip gözleyen dağlar Kollarını açmış: ‘Her mihnet kabulümüz, yeter ki bir can daha eksilmesin Diyorlar” ADNAN YILMAZ